लफ़्फ़ाज़ियाँ

रिश्ते और रास्तों के बीच के अजीब सा रिश्ता होता हैं
कभी कभी रिश्तो से रास्ते मिल जाते हैं
कभी कभी रास्तों में रिश्ते बन जाते हैं

तुमसे मोहब्बत  कर बैठा था ,
पर क्यों करूँ मैं  मलाल
मैं मोहब्बत बोलता रहा
तुम फितूर समझती रही
कुछ मैं मेरा, तुम अपना
कसूर समझती रही

मैं शौंक के लिए नहीं तुम लिखता हूँ
जब भी तुम पे आ उलझता  हूँ
तुम यहाँ आ के सुलझाता हूँ
तुम मनाता हूँ |

पर क्या करू मलाल तो
यूँ हज़ार बार भी टूटे या रूठे मना लूँगा तुझे
 मगर देख तेरी मेरी मोहब्बत में शामिल कोई दूसरा न हो |

तुम मानो सवाल से भी गहरी लगती हो
कितना भी पोलिटिकल हो जाऊं
तुम पे आ के पोएटिकल हो जाता हूँ

लफ्ज़ ढूंढने लगता हूँ
कहने को बहुत कुछ होता है
पर रात ख़त्म होते ही ख्वाब भी टूटने लगता है

कभी न मैंने सोचा के तुम मुझे क्यों अच्छी लगती हो
तुम नाराज़ भी अच्छी लगती हो
हँसती  हो तो अच्छी लगती हो
जब बात करती हो तो अच्छी लगती हो
पास हो तो अच्छी लगती हो
आज दूर हो तो अच्छी लगती हो

अब तुम आदत हो
पागलपन हो
ज़िद्द हो
कल्पना हो
हक़ीक़त हो

तुम ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

चलो फिर कभी अब चलता हूँ |
अब होली पे मिलते हैं

ਵਾਕਿਫ

ਐਨਕਾਂ ਕਦੋ ਦੀਆਂ ਲੱਗ ਗਈਆਂ ?
- ਐਨਕਾਂ -hmmmmmmm.....!!!
ਹਾਂ ਐਨਕਾਂ |

- ਦੋ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ... ਲਾਉਂਦੀ ਨੂੰ 

ਵੈਸੇ ਕਿਉਂ ਪੁੱਛਿਆ ???
ਸਿਆਣੀ ਜਈ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਪਈ ਹੈ ।
- ਓੰ ... ਤੇ ਪੰਜ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਸਿਆਣੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਦੀ ?
ਹਾਹਾਹ੍ਹਾ !! ਨਹੀਂ ਓਦੋਂ ਵੀ ਸਿਆਣੀ ਸੀ 

ਹੁਣ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਿਆਣੀ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਪਈ ਐ ।
-ਤੇ ਤੂੰ ਦਾੜੀ ਕਿਉਂ ਰੱਖ ਲਈ ?
ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਪਾਗਲ ਦਿਸਣ ਲਈ ।
-ਅੱਛਾ 

ਕੀਂ ਅੱਛਾ ???
-ਵੈਸੇ ਪੰਜ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਪਾਗਲ ਹੀ ਸੀ ।
ਤੇ ਹੁਣ ???
- ਹੁਣ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪਾਗਲ ਦਿਸਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਐ ।
ਤੂੰ ਪਹਿਲਾ ਵੀ ਮੂੰਹ ਫੱਟ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣ ਵੀ
-ਤੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਚੁੱਪ ਵੱਟ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣ ਵੀ ।
ਆਪਾਂ ਦੋਵੇ ਕਦੀ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਲਈ ਸੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ।
- "ਮੇਡ ਫਾਰ ਇਚ ਅੱਦਰ" ਵੀ ਨਹੀਂ

ਪ੍ਰਿੰਸ ਪ੍ਰਿੰਸਸ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਆਪਾਂ ਬੱਸ ਗ਼ਲਤ ਤੇ ਠੀਕ ਸੀ 

ਕਦੀ ਤੂੰ ਗ਼ਲਤ ਤੇ ਮੈਂ ਠੀਕ ।
- ਕਦੀ ਸਵਾਲ ਤੇ ਕਦੀ ਜਵਾਬ 

ਮੇਰੇ ਔਖੇ ਔਖੇ ਸਵਾਲ

ਤੇਰੇ ਸੌਖੇ ਸੌਖੇ ਜਵਾਬ
ਕਦੀ ਮਿਸ਼ਰੀ ਤੇ ਕਦੀ ਨਮਕੀਲੇ

ਕਦੀ ਮਿੱਠੇ ਤੇ ਕਦੀ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ
ਆਪਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਰਗੇ ਸੀ 

ਤੂੰ ਸ਼ੁਕਰਵਾਰ ਦੀ ਸ਼ਾਮ ਜਿਹੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ ।
-ਤੇ ਤੂੰ ਸੋਮਵਾਰ ਦੀ ਸਵੇਰ ਵਰਗਾ ।
ਫਿਰ ਆਪਾਂ ਹਫਤੇ ਹੋਣ ਲੱਗੇ 

ਹਫਤਿਆਂ ਤੋੰ ਮਹੀਨੇ ਬਣ ਗਏ ।

ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੋਂ ਸਾਲ ਬਣ ਗਏ ।
ਬੱਸ ਹੁਣ ਰੁਕ ਜਾਈਏ ,

ਮੁੜ ਦੁਬਾਰਾ ਪਿਛਾਂਹ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਈਏ ।

ਜੇ ਹੋਰ ਗਹਾਂ ਲੰਘ ਗਏ ਤਾਂ ਸ਼ਾਮ ਢਲ ਜਾਏਗੀ ।
-ਵਿਛੜ ਵੀ ਟੁੱਟ ਵੀ ਗਏ

ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ?
-ਨਹੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ।
ਜਿਵੇਂ ਅਸਮਾਨ ਚੋਂ ਸੂਰਜ ਰੁਸ ਜਾਵੇ ਤਾਂ 

ਇੰਨਾ ਚੰਨ ਤਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਕੌਣ ਪੁੱਛੇ ।

ਧੜਕਣ ਬਿਨਾਂ ਦਿਲ ਨੂੰ ਕੌਣ ਪੁੱਛੇ ।

ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਟੁੱਟ ਕੇ
ਟੁੱਟ ਗਏ ਹਾਂ 

ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋੰ ।
ਆਪਾਂ ਹੁਣ ਬਦਲ ਗਏ ਹਾਂ 

ਹੁਣ ਪਹਿਲਾਂ ਜਿਹੇ ਨਹੀਂ ਰਹੇਂ ।

ਰਾਜਾ ਰਾਣੀ ਤੇ ਫਿਸੱਡੀ

ਬਚਪਨ ਵੇਲੇ ਦੀ ਗੱਲ ਐ , ਜਦੋ ਵੀ ਅਸਮਾਨ ਚ ਤਾਰਿਆਂ ਨੇ ਦਸਤਕ ਦੇਣੀ । ਮੈਂ ਰੋਟੀ ਖ਼ਾ ਕੇ ਦਾਦੀ ਦੇ ਨਾਲ ਮੰਜਾ ਲ਼ਾ ਕੇ ਸੌ ਜਾਣਾ ਤੇ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣਾਉਣ ਨੂੰ ਕਹਿਣਾ । ਦਾਦੀ ਨੇ ਰੋਜ ਇੱਕ ਹੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਣੀ ਤੇ ਮੈਂ ਰੋਜ ਓੰਨੇ ਹੀ ਚਾਅ ਨਾਲ ਸੁਣਨੀ । ਉਹ ਕਹਾਣੀ ਕਦੇ ਪੂਰੀ ਨਾ ਪੈਣੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਅੱਖ ਲੱਗ ਜਾਣੀ ।

ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਰਾਤਾਂ ਲੰਘੀਆ ਪਰ ਓਹ ਕਹਾਣੀ ਪੂਰੀ ਨਾ ਹੋਈ , ਮੈਂ ਦਾਦੀ ਦੇ ਸਰਹਾਣੀ ਬੈਠੇ ਨੇ ਕਹਿਣਾ " ਅੱਜ ਉਹ ਕਾਨੀ ਪੂਲੀ ਸ਼ੁਣ ਕੇ ਹੀ ਸ਼ੋਊਗਾ ।

ਪਰ ਓਹ ਰਾਜਾ ਅਪਣੀ ਗੁੰਮ ਹੋਈ ਰਾਣੀ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਦਾ ਲੱਭਦਾ , ਮੈਂ ਅੱਖਾਂ ਮੀਚ ਸੋ ਗਿਆ ਹੋਣਾ । ਪੂਰੇ ਦਿਨ ਦੀ ਖੇਡ ਹੁੜਦੰਗ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇੰਨਾ ਥੱਕਾ ਦਿੱਤਾ ਹੁੰਦੈਂ , ਦਾਦੀ ਦੇ ਮੱਥਾ ਥੱਪਦੇ ਥੱਪਦੇ ਮੈਂ ਸੋ ਗਿਆ ਹੋਣਾ । ਪਰ ਓਹ ਕਹਾਣੀ ਮੈਂ ਕਦੇ ਸੁਣ ਨਾ ਸਕਿਆ ।

ਕਿ ਰਾਜਾ ਤੇ ਰਾਣੀ ਦਾ ਕੀਂ ਹੋਇਆ ਨੂੰ ਕਦੇ ਪੂਰਾ ਨਾ ਕਰ ਸਕਿਆ । ਦਾਦੀ ਵੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਸਵਰਗਾਂ ਨੂੰ ਤੁਰ ਗਈ ।

ਮੈਂ ਵੱਡਾ ਹੋਇਆ ਤੇ ਇੱਕ ਫਿਸੱਡੀ ਖਿਡਾਰੀ ਬਣਿਆ , ਹਰ ਖੇਡ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਤੀਜੇ ਦਰਜ਼ੇ ਦਾ ਖਿਡਾਰੀ ਸੀ । ਸਕੂਲ ਦੀ ਫੁੱਟਬਾਲ ਟੀਮ , ਮੁਹੱਲੇ ਦੀ ਕ੍ਰਿਕੇਟ ਟੀਮ ਜਾਂ ਫਿਰ ਕੋਈ ਪੱਤੇ ਜਾਂ ਲੁੱਡੋ । ਮੇਰਾ ਹਾਰਨਾ ਹਰ ਥਾਂ ਤੈਅ ਹੁੰਦਾ । ਇੱਕ ਖੇਡ ਸੀ ਜਿਥੇ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਨਾ ਹਰਾ ਸਕਿਆ ਉਹ ਸੀ ' ਉਂਗਲ ' ਲੱਭਣ ਵਿੱਚ ।

ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਚੀਚੀ ਨੂੰ ਏਦਾ ਲੁਕੋ ਲੈਂਦਾ ਕੇ ਮੁੱਠੀ ਵਿੱਚੋ ਕੋਈ ਉਸ ਉਂਗਲ ਨੂੰ ਲੱਭ ਲਵੇ ਇਹ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ।

ਇਸ ਖੇਡ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਾਸੇ ਮੈਂ ਹੁੰਦੈਂ ਮੇਰੀ ਜਿੱਤ ਲਾਜ਼ਮੀ ਹੁੰਦੀ ।

ਤੂੰ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਸੀ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਆਹੀ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਤੂੰ ਹਰ ਖੇਡ ਹਾਰੇਗੀ । ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕਈ ਘੰਟੇ ਉਮੀਦ ਕਰਦੀ ਉਸ ਉਂਗਲ ਨੂੰ ਲੱਭ ਸਕੇ ।

ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਤੇਰੇ ਬਾਪ ਦੀ ਬਦਲੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਸ਼ਹਿਰ ਹੋ ਗਈ । ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਈ ਤੇ ਆਖਿਆ - ਸਾਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹੈ , ਤੂੰ  ਮੈਨੂੰ ਕਿਤੇ ਲੁਕੋ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਸਾਂਭ ਲੈ । ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਸਾਂਭਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ , ਕਾਹਲੀ ਦੇਣੇ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਮੰਜੇ ਹੇਠ ਲੁਕਾ ਦਿੱਤਾ , ਤੇਰਾ ਬਾਪ ਆਇਆ ਤੇ ਓਹਨੇ ਤੈਨੂੰ ਜਾਲੀਦਾਰ ਮੰਜੇ ਦੀ ਨਵਾਰ ਵਿੱਚੋ ਦੀ ਨੇ ਦੇਖ ਲਿਆ ਤੇ ਤੇਰਾ ਗੁੱਟ ਫੜ ਲੈ ਗਿਆ । ਅੱਖਾਂ ਮੂਹਰੇ ਤੈਨੂੰ ਜਾਂਦੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਦਾਦੀ ਦੀ ਓਸ ਰਾਜੇ ਰਾਣੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਵਾੰਗੂ ਅੱਜ ਵੀ ਅਧੂਰੀ ਹੈ ਜਾਂ ਮੈਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਮੈਂ ਹਾਰ ਚੁੱਕਿਆ ਫਿਸੱਡੀ ਹਾਂ ???

ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਅਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਲੁਕੋ ਸਕਿਆ ... ਕਾਸ਼ ਮੈਂ ਫਿਰ ਜਿੱਤ ਜਾਂਦਾ ।

ਕਾਸ਼ ਜੇ ਉਹ ਕਹਾਣੀ ਪੂਰੀ ਸੁਣੀ ਹੁੰਦੀ ।

दीवारें

मैं क्या लिख  रहा हूँ क्यों लिख रहा हूँ ।

जायज़ है भी है या फज़ूल ।

इसके बारे में न पहले सोचा और न ही अब सोचता हूँ ।

क्योंकि मैं सिर्फ हर बार तुम्हे सोचता हूँ ।
तुम कहोगी फज़ूल है ।

मगर मेरा इसमें कोई बस्स नही , तुम्हारे बारे में सोचते सोचते ज़िन्दगी निकल सी गई । कई बार दिल करता है जो बातें तुम्हारे बारे में सोचता हूँ वो तुम्हे कह सकता ।

पर प्यार साबित करना होता है ।

मुझे तुम्हारी आँखों से दूर जाना था इसका मतलब मैं पहले जान गया था । आंखों से दूर मतलब दिल से दूर ।

क्योंकि प्यार सिर्फ मैंने किया था ।

जिसका मुझे भी एहसास नही कितना ।।

क्या मैं तुम्हे पा सकूँगा ।

शायद नही ......

क्या ज़िन्दगी ऐसे ही निकल जाएगी ।

मगर मैं फिर से कोशिश करता हूँ ।

एक कोशिश आज तक सिर्फ तुम्हें पाने की करता रहा ।

अब एक कोशिश ये करूँगा ।

तुम्हे भुला सकूं ।

वैसी हर शै को खत्म कर दूंगा , जिसमे तुम शामिल हो । 

क्या काफी होगा तुम्हे भुलाने के लिए ।

तुम्हे पाने की जो कोशिशें थी वो नाकाम रही । अब तुम्हे पूरी ज़िंदगी लगेगी भुलाने में ।

इसे बेबसी का नाम दूँ 

या बेचैनी कह के सहता रहूँगा ।

मैं बेपरवाह होना चाहता था मगर फिर भी परवाह है ।

लौटने को जी चाहता है ।

तुम्हें देखता हूँ तो पीछे सिर्फ एक दीवार है ।

इस दीवार को तोड़ने को जी चाहता है ।

मगर ये दीवार तुम्हारे घर की है ।
करे क्या कि दिल भी तो मजबूर है ,

जमीन सख्त है और आसमां दूर है ।

शिताब

मैं आज कल जिस दुनिया में रहता हूँ वह दिन बहुत् बहुत छोटे छोटे है और रातें इतनी लंबी है कि - कैसे बयान करूँ !!!
बस बड़ी मुश्किलात से कट जाती है ।
दिन की भीड़ किसी न किसी तरह वक़्त और मन दोनो बहला देती है ।
मगर रातें सुनसान और गमगीन लगती है , जहां दिन में कुछ छूट जाता है वही से वो ख्याल और वो बातें आकर जकड़ लेती है ।
मेरे पास अब एक घर है ।
घर किराये का है जिसका किराया मैं नही देता हूँ ।
मगर यहाँ इस घर को चलाने की जिम्मेदारी मेरी है । बस समझ लो कि दिन कुछ इसकी जरूरतों को जुटाने में ही गुज़र जाता है ।
जो सपने तुम्हारे लिए देखे थे , उनका हक कोई और माँगता है । पर उसे ये हक़ जमाने का कोई हक दे नही रखा है । बस ये परेशानी है ।
ये परेशानी ऐसी है कि जैसे तुम्हारी चीज़ मेरे पास हो और मैं उसे संभाले बैठा हूँ । इस सब की असल हक़दार तुम हो , तुम थी और तुम ही हक़दार रहोगी ।
ये ख़्याल ये दिन ये रातें .... तुम्हारे ही लिए सजाई थी ।
इस घर को भी तुम्हारे लिए ही सोचा था ।
जो सोचा था
सब कुछ वैसे का वैसे ही है
बस तुम्हारी कमी है ।
सब कुछ है
मगर तुम्हारे न होने से सब कुछ खाली खाली से लगता है ।
तुम जब भी आना तो वहुत सारा वक़्त ले के आना क्योंकि इस खालीपन को निकाल फेंकने के लिए कुछ लंम्हे लगेंगे  । तुम्हे देर नही करनी चाहिए ।
भूल जाओ और एक नए से होकर फिर से शुरुआत करते है और इस खालीपन को फिर से भरते है ।