ਐਵੀਂ ਚੋਰੀ ਚੋਰੀ

ਦਿੱਲੀ ਆਏ ਨੂੰ 6 ਮਹੀਨੇ ਹੋ ਗਏ । 2011 ਤੋੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਾਲ ਮੈਂ ਖੇਡ ਰਿਹਾ ਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਖੇਡ ਰਹੀ ਹੈ । ਜਿੰਦਗੀ ਹਰ ਵਾਰ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕੁਝ ਨਵਾਂ ਪਰੋਸ ਕੇ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ਤੇ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਜ਼ਿੱਦੀ ਨਿਆਣੇ ਵਾੰਗੂ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਓਹਲੇ ਕਰਦਾ ਜਾਣਾ ਆ ।

" ਕਿਉਂ " ਦਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ । ਹਰ ਸ਼ੈ ਦੇ ਲਈ ਰੜਕ ਰੱਖ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਪਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ , ਇੱਕ ਵਕ਼ਤ ਦੇ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਜਦੋ ਜਹਿਦ ਇੰਨੀ ਕੁ ਵੱਧ ਜਾਣੀ ਗੱਲ ਫਿਰ ਜਰੂਰਤ ਦੀ ਨਹੀਂ` ਖ਼ਵਾਹਿਸ਼ ਤੇ ਆ ਬਹਿਣੀ । ਕਦੋ ਇਹ ਸਭ ਮੇਰੇ ਹੱਡਾ ਵਿੱਚ , ਰੂਹ ਵਿੱਚ ਤੇ ਹੁਣ ਇਹ ਸਭ ਮੇਰੀ ਆਦਤ ਬਣ ਗਿਐ ।

ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਸੌਖੀ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਤੇ ਚੈਨ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ ।
ਮੈਂ ਪਿਛਲੇ ਸੱਤਾ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਵਹੀ ਖੋਲਾ`  ਤਾਂ ਦੇਖਦਾ ਦੌੜ ਭੱਜ ਤੇ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਤੋ ਨੱਠਦਾ ਹੀ ਰਿਹਾ ।
ਮੈਂ ਕਦੇ ਕੋਈ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਨਹੀਂ ਪੜ੍ਹੀ | ਇੱਕ ਸੱਚ ਮੰਨਾ ਤੇ , ਹਾਂ ਨਾਨਕ ਸਿੰਘ ਦੀਆਂ 2-4 ਨਾਵਲ ਪਡ਼ੇ , ਓਹਦੇ ਇਲਾਵਾ ਕਦੀ ਕੋਈ ਕਿਤਾਬ ਨਹੀਂ ਪੜੀ । ਹਾਂ ਹਿੰਦੀ ਤੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਮੇਰੇ ਬਸਤੇ ਵਿਚ ਹੁੰਦੀਆਂ ਵਕਤ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ  ਇੱਕ ਵਾਰ ਚ ਹੀ ਪੂਰੀ ਕਿਤਾਬ ਖ਼ਤਮ ``` ਨਹੀਂ ਤਾਂ 6 ਮਹੀਨੇ ਲਗਦੇ ਖ਼ਤਮ ਕਰਨੇ ਨੂੰ ।'''

ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਤੇ ਬਣੇ ਰਹਿਣਾ ਵੀ ਉਹੀ ਗੱਲ ਜਦੋ ਜਹਿਦ ਹੀ ਹੈ । ਢੰਗ ਦਾ ਫੋਨ ਮੇਰੇ ਕੋ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆਇਆ । ਉਹਤੋਂ ਪਹਿਲਾ ਯਾਰ ਬੇਲੀ ਜ਼ਿੰਦਾਬਾਦ ।
ਕੱਲੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਸੌਖਾ ਰਾਹ ਲੱਭਿਆ , ਬਲੌਗ ਲਿਖਣਾ । ਕੁਝ ਵੀ ਲਿਖਣਾ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਸੋਚਣਾ ਹੋਵੇ ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸੋਚਿਆ । ਮੈ ਕਿਸੇ ਦਾ ਦਿਲ ਜਿੱਤਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਿਖਣਾ ਚਾਉਂਦਾ , ਮੈਂ ਤਾਂ ਬੱਸ ਇਕ ਰੂਹ ਦੀ ਤੱਸਲੀ ਲਈ ਲਿਖਦਾ ਸੀ , ਯਾਰ ਬੇਲੀ ਨੇ ਕਹਿਣਾ ਵਕ਼ਤ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ , ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕਦੇ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਮੰਨੀ ।
ਚੀਜ਼ ਕੋਈ ਵੀ ਹੋਵੇ ਮੈਂ ਉਮਰ ਦੀਆਂ ਲੀਕਾਂ ਮਿਟੇ ਕੇ ਜਿੰਨੀ ਕੁ ਸਮਝ ਕਮਾਈ ਓਹਦੀ ਹੀ ਕਮਾਈ ਖੱਟੀ , ਗਵਾਇਆ ਬਹੁਤ ਹੈ , ਕਮਾਏ ਦਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹਿਸਾਬ ਨਹੀਂ ।
ਬੱਸ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਵਕ਼ਤ ਦਿੱਤਾ , ਜਿਸ ਨੂੰ ਮਨ ਕੀਤਾ ਓਹੀ ਕਰਨੇ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਿਆ । ਸਿਆਣੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹੈ ਰੋਏਗਾ ।
ਇਕ ਵਾਰ ਸਿਆਣੇ ਦੀ ਮੰਨ ਕੇ ਦੁਨੀਆ ਨੇ ਜੋ ਲੀਕ ਖਿੱਚੀ ਐ ਨਾ ਕੇ ਫਿਰ ਏਦਾ , ਫਿਰ ਓਦਾ !
ਮੈਂ ਵੀ ਸਿਆਣਾ ਜਾ ਬਣ ਕੇ ਇੱਕ ਸਮੇਂ ਦੀ ਟਿਕ ਟਿਕ ਤੇ ਜਿਓਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ । ਬਹੁਤ ਸੌਖਾ ਸੀ ਪਰ ਕੀਂ ਕਰਦਾ ਮੈਨੂੰ ਜਾਪੇ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਈ ਮੰਗਲ ਸ਼ੁਕਰ ਤੇ ਆਂ ਬੈਠਾ ਹੋਵਾਂ । ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਹ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਕੰਧ ਟੱਪ ਕੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਰੂਹ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਅਪਣੇ ਹੀ ਓਸੇ ਮੁਲਕ ਵਿੱਚ ਆ ਬੈਠਾ , ਜਿਥੇ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਣ ਲਈ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਬਿੱਲ ਨਹੀਂ ਤਾਰਨਾਂ ਪੈਂਦਾ ਬਸ ਹੱਡ ਪੈਰ ਦੇ ਜੋਰ ਤੇ ਹੀ ਸਭ ਹਾਸੇ ਤੇ ਰੋਣੇ ਐ , ਹਾਸੇ ਵਿੱਚ ਰੋਣਾ ਤੇ ਰੋਣੇ ਵਿਚ ਹੀ ਹਾਸਾ । ਹਾਂ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਤੁਸੀਂ ਸਮਝਣਾ ਇੰਨਾ ਬੋਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਕੀਂ ਲਿਖ ਰਿਹਾ । ਫਿਰ ਉਹੀ ਹੋਇਆ ।
ਮੈਂ ਫਿਰ ਲੀਕਾਂ ਤੇ ਜਿਓਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ।
6 ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਦਿੱਲ ਤੇ ਰੂਹ ਕਿਸੇ ਲਾਲ ਕੱਪੜੇ ਵਿੱਚ ਬੰਨ ਕੇ ਕਿਤੇ ਸੁੱਟ ਆਇਆ ।
ਪਰ ਚੋਰੀ ਚੋਰੀ ਦਫਤਰ ਦੀ ਇੱਕ ਚੂੰਡ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਜੇ ਕੋਈ ਖਾਲੀ ਵਰਕਾ ਮਿਲਦਾ ਤੇ ਆਪਣੀ ਗੁਆਚੀ ਰੂਹ ਦੇ ਨਾਮ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਖ਼ਤ ਪਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ । ਮੈ ਜਿਸ ਦੁਨੀਆ ਤੋਂ ਹਾਂ ਮੈਂ ਇਹਦਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਈ-ਮੇਲ , ਫੋਨ , ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਦੇ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਲਿਖਦੇ  ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਤੇ ਉਹ ਸਮਝ ਗਏ ਕੇ ਇਹ ਤਾਂ ਉਹੀ ਹੈ ।
ਕਈਆਂ ਨੇ ਰਹਿਮ ਭਰਿਆ ਤੇ ਕਈਆਂ ਨੇ ਸੁਆਲ ਪਾਏ ਪਰ ਮੈਂ ਮੁਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਮੈਂ ਰਹਿਮ ਵਾਲਿਆ ਤੇ ਸੁਆਲ ਵਾਲਿਆ ਨੂੰ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਲਿਖਦਾ ਰਿਹਾ , ਇਕ ਦਿਨ ਰਹਿਮ ਵਾਲਿਆ ਨੇ ਮੇਰੀਆਂ ਰੂਹ ਨਾਲ ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਕੀਤੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਪਡ਼ ਕੇ ਕਿਸੇ ਰਸਾਲੇ ਨੂੰ ਭੇਜ ਕੇ ਛਾਪ ਦਿੱਤੀਆਂ , ਮੈਨੂੰ ਓਹਦੇ ਪੈਸੇ ਮਿਲੇ ਤੇ ਓਹਨਾ ਦੇ ਮੈਂ ਮੁੱਲ ਦੇ ਹਾਸੇ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ ਮੈਂ ਰੋਂਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਲੋਕ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਹੱਸਦੇ ਰਹੇ । ਹੁਣ ਮੈਂ ਲੂਕ ਲੂਕ ਕੇ ਰੂਹ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਓਹਨੂੰ ਖ਼ਤ ਪਾਉਣਾ ਪਰ ਓਹ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ , ਉਹ ਖਾਮੋਸ਼ ਹੈ , ਉਹ ਚੁੱਪ ਵੱਟ ਬੈਠੀ ਹੈ ।
ਉਹ ਨਰਾਜ਼ ਹੈ , ਖੌਰੇ ਇਸ ਲਈ ਕੇ ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਓਸੇ ਮੁਲਕ ਚ ਛੱਡ ਆਇਆ ਸਾਂ ਤਾਂ ਕਰਕੇ ......
ਮੈਂ ਫਿਰ ਖਮੋਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ , ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਥੋੜੇ ਦਿਨ ਬਾਕੀ ਨੇ ਮੈਂ ਛਾਲ ਮਾਰ ਓਸੇ ਮੁਲਕ ਚ ਵਾਪਸ ਪਰਤ ਜਾਣਾ ਰੂਹ ਦੇ ਕੋਲ । ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇੰਨਾ ਕਾਗਜ਼ ਹੈ ਕੇ ਮੈਂ ਰੂਹ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਪਰ ਓਹ ਚੁੱਪ ਤੇ ਉਦਾਸ ਹੈ ।
ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਮਨ ਭਾਉਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਆਪਣੀ ਰੂਹ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਲਈ ਓਹਦੇ ਨਾਲ ਹਰ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਹੈ ।
ਮੈਂ ਛੇਤੀ ਮੁੜ ਆਉਣਾ ਤੇਰੀ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਵਿੱਚ
ਮੇਰੀ ਰੂਹ
ਮੈ ਤੇਰਾ
ਪੰਕਜ ਸ਼ਰਮਾ

ਇਲਜ਼ਾਮ

ਮੈਂ ਫਿਰ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਇਆ ..

ਮੈਂ ਇਸ ਵਾਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਇਸ਼ਕ਼ ਚ ਹੋਈਆਂ ਸਿਖਰ ਦੀਆਂ ਹਾਰਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰਨ ਆਇਆ |

ਨਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਬਾਗ ਬੋਤੇ ਚ ਉੱਡਦੀਆਂ ਤਿੱਤਲੀਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਹੈਂ ..

ਨਾ ਕਿਸੇ ਮੀਹ ਪਾਏ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਦੀ ਨਾ

ਕਿਸੇ ਹੀਰ ਦੇ ਰੰਗ ਦੀ 

ਨਾ ਹੀ  ਗੁੰਦਵੇਂ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਕਾਣੀ ਅੱਖ ਨਾਲ ਮਾਪਦੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਦੀ ..

ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਹੈਂ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਖ਼ਣੈ ਲਈ ਕੱਖ ਨਹੀਂ ਬਚਿਆ |

ਮੈਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਕੌਮੇਂ  ਬਿੰਦੀਆਂ ਟਿੱਪੀ ਤੇ ਅੱਦਕ ਨੂੰ ਗੁਵਾ ਬੈਠਾ ਹਾਂ |

ਮੈਂ ਨਿਹੱਥਾ ਤੇ ਦਿਵਾਲੀਆ ਹੋ ਗਿਆ |

ਮੇਰੀ ਇਸ ਹਾਲਾਤ ਦਾ ਜਿੰਮੇਵਾਰ ਵੀ ਤੂੰ ਹੀ ਹੈ |

ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬਸ ਇਲਜ਼ਾਮ ਦੀ ਗੱਡਰੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿਚ ਸਾਰੇ ਦੋਸ਼ ਅਤੇ ਕਾਰਨ ਤੇਰੇ ਮੱਥੇ ਮੜ੍ਹਨੇ  ਨੇ |

ਪਤਾ ਹੈਂ ਤੂੰ ਨਾ ਨੁੱਕਰ ਕਰੇਗੀ ਪਰ |

ਮੇਰੀ ਮੈਟ ਮਾਰੀ ਗਈ ਹੈਂ |

ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਤੇਰੀ ਝੋਲੀ ਪਾਉਣ ਲਈ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਅੱਜ ਇਲਜ਼ਾਮ ਨੇ |

ਆ ਬੈਠ ਤੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਦੇ 

ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਤੇ ਤੇਰੇ ਇਲਜ਼ਾਮ ਧਾਰ ਕੇ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਹੈ |

ਮੈਂ ਹੁਣ ਸ਼ਬਦ ਤੋਂ ਵਾਂਝਾ ਹਾਂ 

ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਗੁਣਗੁਣਾਉਂਦੀ ਕਵਿਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ 

ਜਿਹਨੂੰ ਬੋਲ ਕੇ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਮੋਹ ਲੈਂਦਾ |

ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਨਾ ਹੀ ਕਵਿਤਾ ਹੈਂ

 ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਕਹਾਣੀ 

ਤੂੰ ਜੋ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਕੇ ਵਾਲ ਵੇਖਦੀ ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਕਹਾਣੀ ਜਾਂ ਕਵਿਤਾ ਨੇ ਜਨਮ ਲਈ ਲੈਣਾ ਸੀ | ਮੈਂ ਕੋਈ ਲਿਖਾਰੀ ਨਹੀਂ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਨਾ ਕੋਈ ਅਦਾਕਾਰ  |

ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਤੇ ਬਟਨ ਨੂੰ ਕੁੱਟਦਾ ਕੋਈ ਕਾਰੀਗਰ ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਕ ਮਜਦੂਰ ਬਣਨਾ ਚਾਉਂਦਾ ਸੀ ਜੋ ਤੇਰੇ ਨਕਸ਼ ਨੂੰ ਤਸਵੀਰਾਂ  ਵਿਚ ਬੰਨ ਸਕੇ ਤੇ ਲਫ਼ਜ਼ ਦੀ ਮਾਲਾ ਦਾ ਮਾਲਾ ਬਣਾ ਕੇ ਤੈਨੂੰ ਇਕ ਰਾਣੀ ਹਰ ਬਣਾ ਕੇ ਤੇਰੇ ਸਰ ਸਜਾ ਸਕੇ | ਪਰ ਜੋ ਚਾਉਂਦਾ ਸੀ ਕੋਈ ਕਲਪਨਾ ਜਾਂ ਖਿਆਲ ਹੀ ਰਹਿ ਗਿਆ |

ਤੇਰੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤਾਂ ਦਾ ਦਿਨ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਵਾਰ ਬੇਧਿਆਨੇ ਲਗਦੇ ਨੇ |

ਐਤਵਾਰ ਜਾਂ ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਪਰ ਇੱਦਾ ਲੱਗਦੇ ਨੇ ਇਹ ਵੀ ਸੋਮਵਾਰ ਦੇ ਭੇਸ ਵਿਚ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਏ ਹੋਣ |

ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਖਾਲੀ ਕਾਗਜ਼ ਦੀ ਇਕ ਢੇਰੀ ਬਾਕੀ ਹੈਂ |

ਤੈਨੂੰ ਖੁੱਲੇ ਗਿੱਲੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿਚ ਵੇਖਦਾ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਤੇਰੇ ਲਈ ਕੁਝ  ਲਿਖ ਪਾਉਂਦਾ |

ਪਰ ਹੁਣ ਸਭ ਦੇ ਵਿਚ ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਫਿਲਾਸਫੀ ਜਾਂ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ ਨਹੀਂ 

ਕੋਈ ਤਾਰੀਫ ਕੋਈ ਬਦਤਮੀਜ਼ੀ ਜਾਂ ਅਸ਼ਲੀਲਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ 

ਮੇਰੇ ਸ਼ਬਦ ਅਪਾਹਜ਼ ਹਨ 

ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਬਿਨਾ ਸਿਰ ਪੈਰ ਤੇ ਗੂੰਗੇ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਕੋਲ ਕੀਤੇ ਪਹੁੰਚਣ ਦੀ ਆਸ ਨਹੀਂ |

ਪਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਕ ਰੂਹ ਹੈਂ ਜੋ ਮੇਰੇ ਹਰ ਲਫ਼ਜ਼ ਦੇ ਅੰਦਰ ਮੇਰੇ ਤੇ ਤੇਰੇ ਹੋਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੈਂ |

ਮੇਰੇ ਲਈ ਸਭ ਖਾਸ ਹੈ  

ਮੇਰੀ ਹਰ ਕਵਿਤਾ ਸੋਹਣੀ ਹੈ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਵਾਂਗਰਾ |

ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਹਰ ਲਫ਼ਜ਼ ਵਿਚ ਜਿਓਂਦੀ ਹੈ 

ਇਹ ਸੱਚ ਹੈਂ ਇਸ ਵਿਚ ਨਾ ਕੋਈ ਸੰਗ ਹੈਂ 

ਮੇਰੇ ਹਰ ਲਫ਼ਜ਼ ਵਿਚ ਤੇਰੀ ਰੂਹ ਹੈਂ 

ਜਦੋ ਤੱਕ ਕੁਝ ਲਿਫ਼ਦਾ ਜਾਵਾਂਗਾ 

ਸਮਝਣਾ ਕਿ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੈਂ |